Soms heb je van die familie leden die niets goed kunnen doen. Je hele familie is echt, Super! , maar die ene?
Je wilt die gene helpen maar hij/zij accepteerd het niet.
Zo gaat het een tijdje door, totdat het echt heel erg mis loopt.
Boem! De hele dag verpest omdat je aan het twijfelen bent, ervoor gezorgd dat er geen contact meer is en de hele dag twijfelen:
Wat zal ik doen, wat kan ik doen, heb ik wel goed gehandeld, ligt het aan mij, etc. etc..
Soms doe je iets, wat je later nooit meer zal vergeten, vooral met kerstmis en de andere familie feest dagen.
Maar aan de andere kant was het misschien wel beter op deze manier? 'Oh, jeetje, kon dit niet eerder?', denk je dan.
Ik denk dat alles voorbestemt is geweest. Het had gewoon zo moeten lopen.
Dit verhaal is anoniem opgesteld om persoonlijke redenen, maar wel van dichtbij meegemaakt.
Later een post over stappen maken en durven zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Thank you all for your lovely comment! You've made my day <3